De meesten van jullie zullen mij inmiddels weleens voorbij hebben zien komen via social media, een blog of een nieuwsbrief. Sinds een jaar ben ik onderdeel van Team MommaLuv en daar ben ik nog altijd enorm trots op!
2021 was bijzonder voor mij. En helaas niet alleen in positieve zin. Ik neem jullie mee in mijn verhaal…
Het was zomer 2021 toen ik écht werd aangestoken met de babykriebels. Elke week de liefste foto’s en verhalen ontvangen van de kleintjes in Afrika en dan ook nog tante zijn van 2 frummels van een paar maanden oud doet wat met je rammelende eierstokken kan ik je zeggen?.
We hadden enorm veel geluk, want in september had ik al een positieve test in mijn handen. Ik zie mezelf nog op een donderdagochtend om 0600 vanaf de wc teruglopen naar de slaapkamer en de test omhooghouden naar mijn lief. We konden alleen maar “WAAUWW” zeggen. Die dag had ik al verschillende zwangerschapsapps gedownload, hadden we al research gedaan naar het sterrenbeeld- en het bijbehorende karakter- van de kleine en begonnen we al met matchen van de eerste namen in de Kinder app. Hij of zij was zo enorm welkom!
De volgende dag op vrijdag was meteen een MommaLuv-werkdag. Het was september, dus nog heerlijk weer. Mandy en ik hadden een ontbijtje gehaald en zaten dit buiten in het zonnetje lekker op te eten en nog na te kletsen over onze “Decade of MommaLuv” viering van de week ervoor. Het voordeel van samenwerken met één van je beste vriendinnen is dat je dit soort dingen ook totaal niet geheim hoeft te houden en juist graag wil delen. Dus gooide ik, net voordat we aan de werkdag gingen beginnen, dit goede nieuws nog even op tafel.
Mandy reageerde echt net zo liefdevol en dolenthousiast als een zus! We waren echt sámen blij, er kwam een “MommaLuv-baby”! We zaten al te fantaseren over hoe ik binnen een paar maanden gekoppeld zou worden aan een mama in Afrika en hoe ik haar na de geboorte van mijn baby zou gaan ondersteunen na de geboorte van haar kleine. We hadden mij zelfs- heel voorbarig- al op de planning gezet als MommaLuv deelneemster in juni 2022.
Helaas liep het allemaal even iets anders dan dat Mandy en ik samen hadden zitten fantaseren op dat bankje.
Nadat het er in oktober al op leek dat de zwangerschap zou gaan eindigen in een miskraam, kreeg ik begin november toch goed nieuws! Een kloppend hartje!! Mijn man en ik waren dolblij, maar ook wel een beetje voorzichtig. Maar ook de tweede echo zag er goed uit: weer een kloppend hartje en de kleine groeide goed.
Mijn lief en ik hadden een sterk gevoel dat er een jongetje in mijn buik zat. We hadden inmiddels een waslijst aan leuke meisjesnamen, maar we hadden nog geen enkele jongensnaam die we leuk genoeg vonden. Tot ik op een vrijdag weer aan het werk was voor MommaLuv en Mandy mij een lijstje met geboren kindjes toestuurde. Mijn oog viel op de naam van een heerlijk knulletje uit Namibië. ELIJAH. Ik wist eigenlijk al meteen dat dit het was! Ik appte mijn man: “Wat denk je van Elijah?” Elijah kwam bovenaan onze namenlijst.
Het was 1,5 week na dit moment dat wij op 6 december bij onze verloskundige zaten, toen ze na een paar minuten in de echo zei: “Sorry jongens, het is helaas niet goed.” Ze was er 95% zeker van dat onze kleine een anencefalie had. Dat is een neuraal buis defect, beter bekend als een open ruggetje. Alleen bij onze baby zat het niet onder in de rug, maar juist bovenaan, bij het hoofdje. Het schedeltje was niet dichtgegroeid.
Op zo’n moment kom je eigenlijk in een soort medische molen terecht. Echo’s in het ziekenhuis en een vlokkentest volgden. “Gelukkig” gaven ze ons 2 dagen later al zekerheid en werd de anencefalie bevestigd. De kleine zou niet kunnen leven buiten mijn buik.
En dan sta je voor de keuze, wanneer breek je de zwangerschap af? Of kies je ervoor om de volle 40 weken uit te dragen, zodat je nog een aantal maanden kan genieten van het zwanger zijn en de schopjes in je buik? Voor ons was dat laatste geval niet zo’n goede optie, we wilden graag voorkomen dat de kleine zich dusdanig zou gaan ontwikkelen dat hij/zij pijn zou gaan ervaren van de afwijking. Om deze reden hebben wij na 5 dagen bedenktijd besloten een afspraak in te plannen in het ziekenhuis en de bevalling te laten inleiden.
We werden op 19 december opgenomen in het Erasmusziekenhuis in Rotterdam. Het waren pittige dagen, die ik jullie vanzelfsprekend zal besparen, maar we zijn fantastisch ondersteund. Uiteindelijk is op 24 december onze zoon Elijah stil geboren. We namen onze babyboy mee naar huis en hebben hem na de kerstdagen laten cremeren. Op een mooi altaartje hebben we alle kaarten en cadeautjes van onze lieve vrienden en familie bewaard en hebben we hem een tijdelijk plekje gegeven.
De ultieme herdenking vonden we, hoe kan het ook anders, in een MommaLuv-koppeling met een moeder uit Namibië. Uit naam van onze zoon Elijah hebben wij Gabiella Gaises ondersteund.
Zij is een jonge vrouw uit Katutura, de grootste sloppenwijk in Windhoek-Namibië. Gabiella heeft de laatste tijd veel meegemaakt. Haar vriend, die ook de vader is van hun dochtertje Enigma van 4 jaar, is van het een op andere moment vertrokken. Vervolgens raakte zij haar baan als manager bij een Spar supermarkt kwijt. Zoveel tegenslag in korte tijd is al superheftig, maar aan het eind van de zwangerschap helemaal. Gabiella is bij haar moeder in huis getrokken en ze ziet wel weer wat licht inmiddels. Ze is goed in het werken met computers en noemt dat ook als haar passie. Daarnaast is ze dol op zingen.
Gabiella dacht in maart uitgerekend te zijn, maar beviel op 15 februari 2022 van haar zoontje Jabes. Hij was 3500 gram bij de geboorte. Gabiella ging voor een check-up naar het ziekenhuis, en werd verteld dat ze kon blijven omdat ze al ontsluiting had. Met het kindje was alles goed, alleen brak de placenta af toen hij eruit kwam. Dit is goed gekomen. Gabiella vindt het erg leuk dat ze na een dochtertje, nu een zoontje heeft. Haar moeder, de oma van het kleintje, heeft de naam Jabes bedacht.
We zijn ontzettend trots en dankbaar dat het leventje van onze Elijah geëerd wordt in het leven van kleine Jabes.
